Vertellen dat je wel eens fouten maakt, onzeker bent, een droevige familiegeschiedenis hebt. Het ligt niet heel voor de hand om dat soort zaken te delen als je leerkracht bent of pedagogisch medewerker. Toch is dit volgens Griet Severeyns de manier om verbinding te leggen met ouders én kinderen. De trainers van Thuis in Taal werkten twee keer met Griet en lazen haar boek In je blootje voor de klas.
Professionalisering
De trainers/coaches van Thuis in Taal werken in het hele land met leerkrachten en pedagogisch medewerkers. Maar zelf worden ze ook heel regelmatig getraind en bijgeschoold. Zo zijn er elke drie weken professionaliseringsbijeenkomsten waarvoor vaak experts uitgenodigd worden die hun inzichten, kennis en ervaringen delen. In twee ochtenden leerde Griet onze collega’s meer over haar aanpak, die enorm goed aansluit bij die van ons.
Griet Severeyns is gespecialiseerd in hoe je onderwijs en hulpverlening cultuurcompetent en -sensitief maakt. In haar boek en in haar trainingen geeft ze voorbeelden van hoe je je kwetsbaarheid in kunt zetten om tot verbinding te komen. Kwetsbaarheid tonen leidt namelijk tot vertrouwen over en weer. En dat is weer een van de basisvoorwaarden om te leren.
Ongeschreven regels
Een van de opdrachten waar we mee aan de slag gingen, was het onderzoeken van onze heilige huisjes: wat waren bij jou thuis de ongeschreven regels? Hoe verhoud je je daar nog steeds toe? Welke geef je door? En stel dan die vraag eens aan je kinderen, als je die hebt. “Dat gaf compleet nieuwe inzichten”, vertelde Anne bijvoorbeeld. “Ik hoorde heel andere dingen terug dan ik verwachtte!”
Behalve praktische oefeningen helpt ook kennis, bijvoorbeeld over de verschillen tussen ik- en wijgerichte families. “We zijn niet vrij van oordeel over de ander; zo zit een mens nu eenmaal in elkaar”, vertelde Griet. “Maar we kunnen wel een niet-oordelende bril opzetten. “We kunnen een niet-oordelende bril opzetten door ons bewust te worden van de blinde vlekken die we hebben. En door te beseffen dat jouw vanzelfsprekendheden niet altijd overeenstemmen met die van de ander.” Door dit zogenaamde kruispuntdenken (Kimberlé Cranshaw) zie je identiteit meer als een caleidoscoop.
Ramen en spiegels
Taal is een ‘gevoelig ding’, weet ook Griet. Het is deel van je identiteit. Dit stuk van je identiteit negeren of zelfs bestraffen, heeft een negatief effect op leerlingen. Alleen daarom al moet je de taal van de ander ruimte geven. “We hebben allemaal behoefte aan ramen en spiegels. Door ramen kijken we naar de ander, spiegels bevestigen onszelf. Voor sommige groepen in de samenleving zijn er vaak te weinig spiegels, terwijl die net zo hard nodig zijn.”
